en zo voelt het,
zal ook míjn wereld vergaan
voorgoed oplossen
in een eeuwigheid, in een tranenzee
in een oneindigheid
achter een hemelpoort.
(en niemand,
die eraan denkt me te verlossen)
‘red me,’ schreeuw ik dan niet meer,
maar ik eb weg in donker blauwe schaduwlijnen
van wat ooit mijn egoïsme is geweest
‘vermom me,’ fluister ik dan zelfs niet meer,
‘en eeuwigheid,’ blaast de wind
dishesqueen: | Zondag, april 02, 2006 14:52 |
prachtig!! heel knap gedaan! | |
lachebekje1988: | Zondag, april 02, 2006 13:43 |
Verdrietig geschreven. Liefs, |
|
Auteur: Elisar | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 02 april 2006 | ||
Thema's: |