De dingen die ze zegt zijn gevaarlijk.
ze spoken rond in men hoofd en ik voel me er slecht en bang door.
Ik doe dus de deur van mijn eigen huisje vanbinnen goed dicht, zodat haar stem er niet in kan.
Haar stem klinkt dan ver weg en de woorden komen als nevel op het dak te liggen.
Ze kan zo zeggen wat ze wil, het dringt toch niet binnen.
Ik hoef niet bang meer te zijn voor haar.
Ik voel me slaperig worden en zwaar.
Ik glimlach in mezelf; het is fijn om een schuilplaats te hebben, waar niemand je kan vinden.
Een plek waar ik veilig ben, ookal staat het ijs onder mijn voeten voortdurend op het punt te breken en hen ik niemand om me aan vast te klampen.