Nooit verloopt het leven zoals jij zelf verwacht.
Wat wachten… tot uiteindelijk het leven je weer toelacht?
Heb jij je gevoel dan op “nul”gezet?
Of gewoon niet tijdig opgelet.
Had je het niet van hen verwacht?
Zij hebben jou alleen maar onoprechtheid gebracht.
Ontroering gaat door je heen, jij wilt dat dit overgaat.
Waarom voelt dit elke keer als een soort verraad?
Het is een verrot gevoel.
En jij weet (hellaas) maar al te goed wat of ik bedoel.
Met vallen en opstaan kom ik weer langzaam opstreef.
Al is het opeens één complete andere wereld waarin ik leef.
Een aaneen schakeling van vragen, waarvan het antwoord niemand weet.
Het gevoel, is iets wat ik maar liever snel vergeet.
Seconden, minuten lijken wel uren te duren.
Echter ben ik niet het persoon achter de geraniums naar buiten gaat zitten turen.
Gedachten en gevoelens worden weer één geheel.
Zo heeft ieder zijn eigen deel.
RvM