helemaal alleen
en toch veel mensen om me heen.
iedereen zegt om me te geven
en toch denk ik even
ik ben alleen
alleen met veel mensen om me heen
ik huil tot ik geen traan meer over heb,
mezelf gevangen voelend in een web
een web van verdriet
en blijdschap is er ff niet.
de pijn uit het verleden is nog zo vers
en zo ver weg na al het gepers,
maar toch nog de pijn van toen,
geen geknuffel geen zoen.
Nee een pak slaag als beloning
Allemaal onder 1 dak in 1 woning.
Mijn jeugd is me afgepakt,
En alle hoop is weggezakt.
En dan de pijn die onverdraaglijk is,
en hoezeer ik mijn vroegere leven mis.
alleen huilen in mijn bed, ’t help niet
en tegen de buitenwereld vrolijk doen zodat men het niet ziet.
Toch vrolijk ben ik niet diep van binnen,
Altijd verlangt naar iemand die me wil beminnen.
Als kleintje niet de liefde gehad die ik had moeten hebben,
En nu maar hopen dat de pijn zal wegebben.