Het herhaald zich, steeds weer,
eerst zijn we samen,
zo warm, zo gelukkig.
Todat het gebeurt, alles komt terug,
het wordt kil om me heen, en ik word leeg van binnen.
Niet willend dat dit gebeurt, weer gebeurt,
maar ik kan het niet helpen,
jij kan me niet helpen.
Je herinnerd me er alleen aan,
net als ieder ander.
Je kunt niet weten dat het me zo'n pijn doet,
je kunt niet weten dat ik van binnen rot en leeg ben.
Je kunt me niet helpen, ik mezelf ook niet meer.
Ik weet dat ik me niet hoef te schamen,
het was mijn schuld niet toch?!
En nog steeds durf ik het je niet te zeggen,
zo bang, dat ik dezelfde afkeer op jouw gezicht zal zien,
net als bij al die anderen.
Dus laat ik het toe,
ik wil niet dat jij merkt dat ik niets voel.