Rustig, alleen in een hoek.
Stilte, waar ik zit.
Denkend, over alles en iedereen.
Toch maar ik mijn keuzes.
En pak ik de schaar.
Ik wil het niet,
maar het gebeurt gewoon.
Snijdend in mijn armen.
Kijkend naar het bloed.
Ik wil het niet meer,
Ik hoef het niet meer.
Maar het gebeurt toch.
Het is een automatisme geworden.
Een deel van mij.
Jammer dat vind ik het.
Dat ik ermee begonnen ben.
Ik dacht dat ik mijn problemen,
Er misschien mee op kon lossen.
Maar ze werden alleen maar erger.
Dus 1 tip voor jullie!
Begin hier nooit aan!