De wind waaid door je haar
als de hand die liet merken dat je lief was
Een hand voel je op je schouder
Zo warm en teder
Een hand op je schouder
maar niet meer van hem
Een lieve glimlach
Die ik niet kan vergeten
Je probeerde ons te onwijken
Onze ogen veraadde alles
Je ging naar je tuintje
Je grootste hobby
Nu verlang ik naar je
Gewoon om jou te kunnen zien
Het is stil...
Ik zoek je
Langzaam begin ik te beseffen,
dat ik zelfs in deze stilte je niet echt kan vinden
Ook al ben je er niet meer
Ik kan je nooit meer vergeten...
Dit gedicht heb ik geschreven ter nagedachtenis aan mijn opa. Het was een lieve man, maar is 3 jaar geleden gestorven aan kanker. Ik heb hier best moeilijk mee gehad maar tegelijkertijd besefte ik dat het beter voor hem is!