Op het water is er niemand die me raakt…
En voor heel even voel ik me weer volmaakt
Al zeil ik heel wat jaren rond, dan wel als een amateur.
Even weg van al dat dagelijks gezeur.
De rust die zijn weergave niet kent, één heerlijk gevoel.
Misschien weet jij wat of ik hier mee bedoel?
Thuis voel ik me soms in mijn isolement gevangen.
En doet me dan steeds meer naar de boot verlangen.
Dobberend op de Westeinder in de schrale zon.
Dan ga ik totaal op in de natuur net zoals een kameleon.
Soms beschermd door de duisterheid.
En ben vrij van de onverdraagzaamheid.
Dan wel niet te vergeten, wat of ik terug vind in deze nacht.
Iets geeft me blijkbaar toverkracht.
En herhaal één zin dan wel heel zacht.
Er is niemand meer die vat op me heeft, laat staan enige “macht”?
Even later zie ik de zon weer opkomen…
En weg zijn mijn gedachten en dromen.
Het is tijd om terug te gaan, naar het labyrint.
Vechtend tegen elke spiraal of cirkel waar of ik me in bevind.
Knokken tegen elke beperking maar met opgeheven hoofd.
Ga ik mijn beperkingen te lijf, ga zeker niet bij de pakken neer zitten “dat heb ik me zelf beloofd”.
Het leven is net één puzzel en soms incompleet.
Voor iedereen is het anders, het is maar één weet.
En toch zijn er velen die de zelfde dingen afwegen.
Zo schrijf ik nu dit gedicht hier op de boot, zittend op de achtersteven.
Met elke letter die oplicht.
Schreef ik dit gedicht speciaal aan jou gericht.
RvM