Met mozaïek belegde stenenIn de mist die als duizend zwarte vliegen
mijn stappen tragen en de moed
pruilt de woorden uit mijn mond
is er niets dat mijn hart kan dragen
en ben ik het vluchten o zo moe
ik pluk de oevers van mijn schreien en
plant de mooiste vaas die met mozaïek
belegde stenen de woorden schrijft van
mijn verdriet in het omber van het water
dat eens mijn sponde vult met gaten
die ik nimmer heb gedicht
was gisteren nog de spiegel van het leven
waar mijn aangezicht de schimmen
zag die mij door t leven sleurde is het
verleden niets meer dan wat eens gebeurde
arie: | Maandag, mei 29, 2006 23:58 |
Zo.. en nu weer vooruit... Laat dat verleden maar rusten en blik vol positiviteit vooruit want daar ligt je kracht Liefs, arie |
|
Gewoon Amy: | Maandag, mei 29, 2006 21:43 |
Een prachtig gedicht!! Liefs Amy |
|
Jan van Dord: | Maandag, mei 29, 2006 20:42 |
Mooi geschreven !!! jan |
|
remie: | Maandag, mei 29, 2006 18:59 |
ja verleden is niets anders, maar waarom knaagt het zo...liefs Remie | |
mums: | Maandag, mei 29, 2006 18:40 |
ook deze is zo mooi. Geef li@ morgen maar een rustdag, want dat komt niet goed zo;) liefs mums |
|
m@rcel: | Maandag, mei 29, 2006 18:19 |
stilmakend mooi... Liefs m@rcel |
|
L!@: | Maandag, mei 29, 2006 16:44 |
ik heb nog wel pur voor je om gaten te dichten.. maar dat bedoel je vast en zeker niet met dit gedicht... overigens mooi geschreven ... doekeltje, |
|
Auteur: elze | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 29 mei 2006 | ||
Thema's: |