Wat maakt één beetje geluk toch zo broos?
Mensen hebben geen tijd meer voor elkaar, al die drukte is niet wat of ik verkoos.
Ambitieus, hard werkend, jagen of gejaagd worden met zijn allen en verder geen tijd.
Geen enkele notie van vrijetijdsbesteding meer over, door al gejaagd worden krijgen later spijt.
Niemand voelt zich aangevallen of dat we zojuist jou levensstijl besproken.
Ach, wat raar jij zit immers schuin achter je pc weggedoken?
Één illusie wat vaak te “vaak” genadeloos kan eindigen “wie wil dat nu horen”?
Van het ene op het andere moment gaat je gezondheid verloren…
Later af zijn verwijten nergens opgebaseerd.
Het geen men maar moeilijk verteert.
In één klap is jou toekomst vergaan.
En je vraagt je af … wat is dit nog voor één bestaan?
Er komt één dag en dan vanzelf één maand van verwerken.
Het gaat dan stapje bij beetje beter, verdriet maakt plaats voor geluk ook jij zult dat merken.
Hoe je maar vast aan dit gedicht, alles kost veel “heelveel” tijd eens gaat het voorbij.
Dan komt er vanzelf het moment weer, je voelt je weer vrij…
Je voelt één warme vertrouwde hand over je rug, en jou de nodige steun geeft.
Je geliefde waar je al die tijd samen me strijd, en nu is de tijd dat jij één nieuwe toekomst beleeft.
De wereld ligt weer open….
Al zal alles geheel anders zijn en verlopen.
RvM