Weemoed
In
de schaduw
van
albasten abelen
weerspiegelt
het water
het
troebele beeld
van
de eenzame minnaar
Verhalen
van liefde
en
smart
glijden
langs
de
ruisende snaren
van
de wind
Weemoed
klinkt
op
de steile paden
van
verloren dromen
De
zoete bries van de lente
zingt
haar geheimen
Zij
herinneren hem
het
licht van haar glimlach,
de
felle gloed van haar dans,
bloesemend,
bloeiend,
blank
getooid als sneeuw,
met zilverschoon in haar haar.
* * *
Auteur: troebadoer | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 09 juni 2006 | ||
Thema's: |