Al dagen deed ik geen oog dicht.
Er kwam geen enkele zin bij me op… laat staan één gedicht.
Complete leegte in en om me heen, vanmorgen ff niets.
Ik leef in deze wereld op één manier war ik zelf niet voor kies..
Beschrijf vaak mijn gevoelens in mijn gedichten, het is meer het alleen zijn wat of ik veracht.
Ga er nu niet van uit dat het altijd weer ff de pijn of het alleen zijn verzacht.
In mijn gedachten zou ik het liefste erop uit trekken.
Al was het maar om de tijd van niet alleen zijn te rekken.
Vandaag voel ik me weer eens verloren.
Moeilijke momenten stapelen zich op… mijn blik is niet naar achteren, gewoon naar voren.
Als eenmaal alle woorden één gedicht vormen, en ik het op papier heb staan..
Kan ik ook deze moeilijke dag weer aan…
Op zoek naar dat “ene” stukje geluk..
Het maakt niet uit wat of het is, eenmaal gevonden kan mijn dag niet meer stuk.
Iedereen is ooit op zoek naar dat ene stukje… dat noemt men dan geluk.
Sta nooit teveel stil… het maakt je van binnen stuk..
Ach, weet je… mijn dag begint altijd het zelfde “met één dikke glimlach”..
Of het nu sneeuwt, regent of dat de zon hoog in de hemel staat…het is weer één hele nieuwe dag..
Koester de mooiste momenten, als zijn die wat schaars of klein.
Zonder jou inzet zou de wereld maar “leeg zijn”…
RvM