Mijn vingers gleden van de toetsen,
de woorden zijn gezegd zonder spreken,
het goed als vergelding naar het kwade
en was het niet zo; dat het beter was
te laten blijven zoals het bestond
dan eindeloos te gaan stoken
in harten van onschuld,
zoals jij die ook draagt
-ben jij niet slechts een speeltoestel?-
voor mijn nieuwste escapades,
de verlangens van mijn lichaam
of misschien een noodkreet van geest
ach, volgens mij is melodrama de sleutel
tot wat sommigen mijn kern noemen,
-ik zeg slechts de leugens komen
in stromen daar vandaan-
dat paleis van spinrag,
of de haat jegens mijzelf,
geworteld in dit gapend hart