Je was te ver om bij ons te kunnen blijven,
maar te dichtbij om te laten gaan,
terwijl ik dit nu op zit te schrijven,
zie ik je nog daar staan,
een pijn, tot diep in jou hart,
terwijl we wisten wat er ging gebeuren,
je kreeg een nieuwe start,
maar ze moesten je uit het leven sleuren,
de tranen hebben gelopen totdat er geen traan meer was,
het gevoel werd uit mij getrokken in een ruk,
later besefte ik het pas,
mijn hart was helemaal stuk,
overgeplaatst naar een andere wereld met een nieuw begin,
gescheiden van de mensen waar je veel om gaf,
een redding zat er niet meer in,
was het een straf?
met pijn in het hart denk ik vaak terug aan ons laatste moment samen,
die laatste woorden en zinnen,
we wisten dat we aan het einde kwamen,
en opnieuw moesten gaan beginnen,
het leven gleed uit je vandaan,
en bij jou verdween de pijn,
ik wist dat je moest gaan,
maar kan het nog niet bevatten dat ik nooit meer bij je kan zijn....