En woorden zijn zo nietszeggend dat ik ze verbannen zou
want het was niet alsof wij elkaar nog zouden verliezen
-je armen lieten nu al sporen na om mijn middel,
vertaal dat maar naar herinneringen om te koesteren
voor als je dus alsnog vertrekken moest-
tot een volgende ontmoeting van ogen en handen
-om nog niet te spreken over nachten van banken
wat maakte eigenlijk het nog uit dat die smal was?-
zolang de nachten zich maar niet verhaasten
of de coma’s verminderen tot wakker worden
waren wij gezandstrooit voor alles dan elkaar
en waarom ik lettercombinaties schrijf ben ik vergeten,
de zinnen lijken zich niet meer aaneen te rijgen,
slechts te verdampen tot herinneringen aan gevoelens,
zodat ik en jij, slechts dagen tellen, telkens weer
(voor een onbepaalde oneindigheid)
24-07-2006