jouw handen als een bankschroef om
mijn polsen, alsof jij zeggen wilde; nee,
ik laat jou nooit meer gaan
het zou liegen zijn, jij wist het net
zo goed als ik, zo loog jij geluidloos en
zonder iets te zeggen
de emotie in jouw ogen als kolkend
water, ik kon niet en wilde niet jouw
gevoelens weerstaan, ik wilde liegen
ontkennen en weerbarstig als altijd
mij onderdompelen in jou en jouw
zwijgen verstaan
en zelfs de grootmoeders klok aan de
ijsblauwe wand, sloeg in haar eeuwig ritme
een tel over, zo verstreek een seconde die
nooit leek te bestaan...