Ik weet niet meer wie ik ben...
ik weet niet meer waar ik moet zijn..
alsof ik voor me zelf weg ren...
alsof ik ben gestorven in de pijn...
ik probeer me zelf te zoeken in de dagen...
maar ik geloof mijn eigen woorden niet meer..
omringt door wel duizend vragen...
Het is alsof ik tegen mezelf inkeer...
mijn rozen zijn rood en de doornen doen mij haten..
ik probeer in bloed...toch mijn hart te ontdekken..
maar mijn liefde heeft mij allang losgelaten..
Het is alsof ik zit gevangen in mijn stille dromen en er is niemand die mij eruit doet wekken...
Alsof ik in mijn gedichten tegen mezelf doe praten...
Alsof ik mij eigen ergens uit wil gaan trekken...
Ik ben een verloren tegenstrijd..
Zoals een nachtvlinder...,
in zijn schaduw het heldere licht probeert te zoeken..
Het lijkt alsof ik stil ben gaan staan in de verleden tijd..
Alsof ik ben verwart in mijn eigen geschreven boeken..
Ik wacht tot iemand of iets.., mij uit dromenland bevrijd..
Ik wacht op mijn redder in nood....
Ik ben een elf in morgenland....en ik ben mijn toverspreuken kwijt....
Zoals de scherpe doornen in de rozen rood..
Gebruik ik een mes dat bloed voor de pijn uit mij snijd..
Ik ben van binnen waarschijnlijk al gestorven...
Mijn hart is allang geleden gedood...
Mijn toekomst is al bedorven....
ik kijk niet meer naar morgen...
Het is alsof ik door het "land van nooit" heb gezworven...
Alsof ik me in "fantasialand",
diep in leugens heb verborgen..
De mensen vinden mij raar....
Ze kunnen mij niet meer begrijpen..
Zijn mijn theorièn dan toch niet waar...?
Probeer ik de realiteit dan echt te ontwijken..?
ik voel me zoals "vergeten"....
Alsof ik in vreemd lichaam ben terecht gekomen..
Zou iemand mijn ware ik dan wel weten?
En zal ik ooit ontwaken van mijn stille vergeten dromen?
Ik ben mijn laatste beetje bijna kwijt...
Ik zit gevangen in roden tranen van mijn pijn...
ik wacht om uit morgenland te worden bevrijdt...
Maar ik weet niet of er wel een redder zal zijn..
ik ben vergeten in het verleden ik ben stil gaan staan in de tijd