Ze liep door de uitgestorven straten, vastbesloten om geen angst te tonen aan de ogen die haar volgden. Ze wist het niet zeker, kon het niet zeker wéten, toch was ze er zeker van. Ze keken.
Ze begon sneller te lopen, minderde weer vaart zodra ze besefte dat ze de kijkers niet in de handen moest spelen. Ze bukte en deed of ze iets van de grond opraapte, de reden dat ze zojuist sneller was gaan lopen. Ze durfde niet achterom te kijken, zouden ze erin trappen? Dat zou te mooi zijn om waar te zijn, maar toch. Een mens kon hopen. Ze stond op en begon nonchalant verder te lopen. Ze sloeg een straathoek om en een vieze lucht viel haar neus aan. Ze trok haar neusje op en ging nu bewust sneller lopen, niemand zou langzaam door deze straat lopen. Eenmaal voorbij het leerlooi kwartier ging ze weer over op een wat rustiger tempo. Ze was er bijna. De lucht van de haven kwam in vlagen aanwaaien, ze glimlachte even. Haar eerste glimlach sinds dagen. Niet lang meer en ze kon wegvaren, de drukte van de stad achter zich laten.
Ze rondde nog een hoek en zuchtte. Ze waren voor haar uit gekomen, ze moest toch echt eens vragen naar de kortere route om in de haven te komen.
'Elizabeth, ik had je al verteld dat ik het niet nog een keer door de vingers zou zien!' ze zuchtte en schudde haar hoofd meewarrig. Er stonden drie mannen, één hele knappe en twee jongere versies van de eerste. Ze kende de mannen, en of ze ze kende. 'En ik heb jou al gezegd dat je me niet vast kon blijven houden Caine, ik heb het vaak genoeg gezegd. En ga nu uit de weg. Ik heb haast, tijd en tij wachten niet zoals je heel goed weet.' Hij grinnikte even en sloeg zijn armen over elkaar.
'In dat geval blijf ik hier staan Beth, zodat je me niet weer ontkomt.' Nu was het haar beurt om te grinniken. Ze liep op hem af met zwaaiende heupen, een beweging die des te verlijdelijker was door de broek die ze droeg. Ze bleef een paar passen voor hem stilstaan en zette haar hand op haar heup, 'Je dacht toch niet werkelijk dat je me kon tegenhouden?' Hij haalde zijn schouders op, 'want als je dat dacht moet ik je teleurstellen. Niemand houdt mij tegen!' met die woorden trok ze haar kromzwaard en viel hem aan. Hij deinsde geschrokken achteruit, ver genoeg voor haar om langs hem te glippen. Ze lachte uitdagend over haar schouder en begon naar haar schip te rennen.
Haar voetstappen klonken extra hard door de stilte maar al snel hoorde ze zwaardere stappen achter haar aan komen. Ze wist zeker dat ze haar rennend in zouden halen dus liet ze haar vogelroep over het water schallen en sprong met een elegante duik in het water. Ze kliefde als een vis door de kleine golfjes en klom al snel via de uitgeworpen touwladder haar schip op. Ze grinnikte ondeugend naar haar eerste stuurman en gaf hem bevel uit te varen.
'Je bent nog niet van me af Elizabeth!' hoorde ze haar man van een dag over het water gillen. Ze lachte hem uit en beval de zeilen te laten vallen en hun vlag uit te werpen. Caine begon te vloeken zodra hij de doodskop in de wind zag wapperen. Ze zwaaide spottend naar hem en blies hem een kushandje toe. 'Sorry Caine, maar ik zei vanaf het begin dat je me niet bij kon houden! Bedankt voor de sieraden, ik weet zeker dat ze veel op zullen brengen!' ze grinnikte weer en draaide zich om naar haar bemanning.
'Wat?' vroeg ze geërgerd toen ze haar aan bleven staren. Dopps, de eerste stuurman, slikte nerveus en wees over zijn schouder. Ze volgde zijn wijsvinger en vloekte. Ze was de blokkade straal vergeten. Ze keek weer naar het eenzame figuurtje op de kade en wist dat hij gelijk zou krijgen, ze was nog niet van de eerste minister van defensie af. 'Zet koers op het grootste schip, als we ten onder gaan, laten we dan ten minste met stijl gaan.' De mannen knikten vastbesloten en Morticia legde haar hand op het heft van haar zwaard. Verdomme als ze zich zou laten pakken. Engeland was nog niet klaar met deze piraat, oh nee, nog lang niet!
Met die gedachte nog vers in haar hoofd leidde ze haar mannen in de strijd tegen de Engelse marine. Het was haar laatste gedachte voor ze het bewustzijn verloor en de eerste toen ze wakker werd in de slaapkamer van haar man. Ze zou een manier vinden weer te varen of haar naam was niet langer Lady Mort!