"Hou op...!"
"Ik kan het niet meer aan..."
"stop..!"
en ik voel over mijn wang een warme rollende traan...
Ik was aan het trillen...... en op mijn knieeen lag ik voor jou , te huilen... Ik wou op dat moment de pijn keihart uit me gillen... ik wou met elk ander leven ruilen.. Het lijkte alsof de pijn nooit meer wou stillen..
Ik keek je aan in je natte ogen.... Met een blik dat je het zelf, allemaal niet doet begrijpen...
En je zei: " Ik kan zonder jou niet leven.... En met jou is elke dag weer pijn..."
Je lip zie ik beven...
En het voelde alsof ik ff niet meer in het leven wou zijn..
Ik was in drie jaar tijd van mezelf wegdreven...
en mijn persoonlijkheid was enkel nog maar schijn..
Ik had mezelf helemaal aan jou weggegeven...
ik zat gevangen in alle pijn..
En na zolang vechten is nu helemaal gedaan...
We hebben ons allebei zelf kapot gemaakt..
En we zijn van onszelf weggegaan...
Toen stond ik op pakte ik je vast...
Ik gaf je nog een laatste zoen...
Ik dacht ff terug in een paar flitsen van onze momenten van toen....
Mijn armen zijn door mezelf opengekrast en bloeddruppels liggen op de grond..
Ik zeg : " we kunnen het zo niet meer verder doen..."
en met dat ik omdraai...kijk ik nog ff naar je mooie mond"
we doen elkaar pijn...
en het gaat niet meer..
de haat mag er niet meer zijn..
want het raakt ons.., keer op keer...
je zal in mijn hartje blijven bestaan..
En ik weet dat ik in jou hart ook altijd mee zal gaan..
en na dat ik de woorden " ik van jou" had uitgesproken...
was ik de deur uit gelopen en toen was ik weggegaan..
"Ik hou van jou"