Waar moet ik toch heen,
voel me zo ontzettend alleen.
Ik zit in een gevang,
het maakt me zo bang.
Moet ik hier blijven of weer naar huis,
voel me bij beide niet pluis.
Ik kom niet tot rust om hier te zijn,
en ja dat doet me vreselijk veel pijn.
Ik moet nog zoveel doen,
in en nu en van toen.
Maar het lukt me niet,
tranen van verdriet.
Ik heb echt een plekje nodig voor mij alleen,
met echt niemand om me heen.
Maar ik word heen en weer getrokken,
was ik maar eerder vertrokken.
Ik wil alleen zijn,
en met therapie bezig zijn.
Dat ik het stapje voor stapje kan doen,
in me eigen tempo en niet zoals toen.
Ik weet even niet meer hoor,
er gaat van in me door.
Ik ben zelf nog erg warrig en zo wisselende stemmingen,
ik weet gewoon niet waarheen met me zelf het enige ik wil een ruimte voor me alleen.