liefde kent geen tijd

Ik loop op straat en kom de liefde tegen. Zij rent door mij heen en al wat rest zijn haar tranen. Ik kijk nog achterom, maar weg is de liefde. Opgelost in het niets, alsof het niet heeft bestaan. Plots voel ik een tikje op mijn schouder en naast mij staat mijn verdriet. Ik wil niet met haar praten en ik keer me van haar af. Weg loop ik van haar, maar zij blijft me volgen. Mijn hoofd gebogen om het contact te mijden, ren ik nog harder dan de liefde van haar heen.

De hoek gepasseerd loop ik tegen mijn verwachting in op mijn geweten. Het vraagt aan mij waarom ik zo vlucht en wijst naar de weg achter mij. Zwaaiend staat daar mijn verdriet en mijn verleden en wenken me om me iets te laten zien. Geheel tegen mijn zin loop ik terug en zie tot mijn verbazing waar de liefde is gebleven. Ik had haar voorbijgelopen in mijn haast het heden voor te stellen aan de toekomst. Ze voelde zich alleen gelaten, omdat ik onze zoete herinneringen totaal had genegeerd.

De liefde opnieuw omarmend bedank ik mijn verdrietig verleden voor de gewetensvolle terugkeer uit de toekomst naar het heden.

Geschreven door

Truus van Eijk

Reacties op dit gedicht

Truus van Eijk vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

mums:	Dinsdag, september 05, 2006 21:36
dit is geweldig. Wat heb je dit mooi onder woorden gebracht. liefs mums

Renate-td-:	Dinsdag, september 05, 2006 18:56
Grandioos dit - geweldig ! (ik wil méér van dit) Liefs,

;EASY:	Dinsdag, september 05, 2006 17:03
Echt een geweldig gedicht gewoon... WAUW !

HIJ&ZIJ:	Dinsdag, september 05, 2006 14:57
wat een woorden, wat een geheel,

flores:	Dinsdag, september 05, 2006 13:11
Jemig...geweldig dit!!!

Auteur: Truus van Eijk
Gecontroleerd door: michris
Gepubliceerd op: 05 september 2006
Thema's: [Liefde] [Vroeger/Herinneri] [Toekomst]