Met een zeker gevoel loopt ze door.
De toekomst is onbekend, en daar moet ze maar mee leven.
Het pad is hier gewoon normaal, maar haar toekomst is onzeker.
Een paar bomen en wat bloemen, mooi en niet bijzonder.
Ze ziet in het gras een stuk papier liggen.
Ze pakt het op en ziet nu ook een pen.
Ze begint te schrijven, zinnen maken het papier vol.
Zinnen over hoe het was, zinnen over hoe het is.
Het meisje huilt en huilt, ze kan niet gelukkig zijn.
Het is toch nog niet verwerkt, het is nog niet verdwenen.
Dat gevoel van honger.
Honger naar liefde, honger naar vriendschap.
Maar terwijl ze schrijft verdwijnt het een beetje.
Ze vouwt een vliegtuigje van het papiertje, en gooit het weg.
Een paar seconde later komen er een paar terug, vliegtuigjes met een reactie.
Ze wordt er blij van.
Het pad wordt nu langzaam van papier.
De bomen en bloemen zijn nu allemaal papier.
Ze vind het fijn om even in zo'n wereld zijn, maar weet dat ze hier niet blijven kan.
Ze gaat daarom maar weer terug, maar neemt wel wat vellen mee.
Ze staat nu weer midden op de plek.
Nog 6 paden zijn over, de andere zijn allemaal belopen.
Ze is een beetje bang, wat moeten deze paden nu nog brengen?
Maar ze gaat door en begint te lopen...
Richting pad 11