Luisterend naar ruisende stilte
meen ik soms je stem te horen
onder golven van een verleden
waar jij je thuis niet bouwen kon.
Ik buk en teken in het natte zand
eenzaamheid die met jouw vloed
weg zal spoelen als je me nadert
terwijl het zilt mijn voeten kust.
Je roept me en ik volg gedwee
het pad naar de vergetelheid
die me in diepte zal omarmen
en me wiegt tot eeuwige rust.
HIJ&ZIJ: | Dinsdag, september 19, 2006 14:46 |
schitterend dit, |
|
sunset: | Dinsdag, september 19, 2006 12:48 |
Treffende invoelende verwoording. Liefs, sunset |
|
Black Lord: | Dinsdag, september 19, 2006 08:37 |
met stille bewondering gelezen warme groet ***Wim**** |
|
choca: | Dinsdag, september 19, 2006 08:17 |
Ik vind m prachtig en herkenbaar.Liefs mieke | |
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 19 september 2006 | ||
Thema's: |