Ik ken iemand die mist iemand
iemand die heel dierbaars voor
haar was!.
Elke dag denk ze nog aan die
gene die ze is verloren, elke
keer kijkt ze naar die ene foto
en dan denkt ze weer ff aan die
leuke tijden die ze heeft beleefd
met die gene.
Maar dan denkt ze ook aan de
dingen dat ze nu mist aan hemm
de gescheldschap dat die altijd
gaf, als se verdrietig was of gewoon
blij maakte niet uit waarom,maar hij
kwam altijd naar haar toe.
Maar ze weet dat die gene altijd
diep in haar hart zit. En al is die
er niet meer ze kan altijd nog tegen
hem praten waarneer dan ook.
Hij zal haar altijd verstaan en dat
ken je voelen in je hart!