Gele rijder
Soldaten werden in Den Haag beëdigd
met ceremonieel militair vertoon.
Een peloton van Gele Rijders en
één van hen dat was mijn zoon.
Mijn ogen bleven toen niet droog,
mijn hart sloeg over van angst,
want je vredesmissie volgend jaar,
die maakt me nog het bangst.
Toen keek ik stiekem achterom,
zag mijn oudste zoon daar staan.
Ook hij stond in de houding,
't was me eventjes ontgaan.
De één droeg blauw, de ander groen,
waarom kozen zij niet voor rood.
Want in dat verre Afghanistan,
sterft menigeen een stille dood.
Mijn hart huilt stiekem stille tranen,
in mij schuilt veel stil verdriet.
Erover praten met andere mensen,
mijn lieve God dat durf ik niet.
Vertel ik mensen over mijn angsten,
krijg ik van hen de wijze raad.
Hij heeft er zelf voor gekozen,
want mijn kind, is een soldaat.
Reacties op dit gedicht
| Zeemeermin: | Zondag, oktober 15, 2006 17:19 |
| ''t maakt me stil... krachtig geschreven |
|
| sunset: | Woensdag, oktober 11, 2006 16:59 |
| om het geweten te sussen.En gelukig niet van ons allemaal. Dit is mijn persoonlijke overtuiging. Liefs en knuf en ik duim met je mee dat hen niet iets overkomt. sunset |
|
| sunset: | Woensdag, oktober 11, 2006 16:58 |
| Dat laatste is waar. Hoe pijnlijk ook misschien voor jou. En ik ben absoluut pacifist. Dus begrijp niet (en zal dat nooit doen)iemand er vrijwillig voor kan kiezen in een leger te gaan dienen, wapens te leren gebruiken met de mogelijkheid om die wapens dan ook nog te moeten gebruiken. En, al dat gebazel over vredesmissies en zo, iedereen met een beetje verstand weet dat onze grote ''broer'' de USA zijn oorlogen om ecoomische reden voert. En dat vredesgedoe dient dan ook enkel | |
| Windwhisper: | Woensdag, oktober 11, 2006 10:56 |
| Heel veel sterkte, ik zou je angst delen en zeggen..je staat er niet alleen voor, lean on me........ | |
Over dit gedicht
| Auteur: m@rj@n | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 11 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||