Het voelt anders.
Haast onmogelijk, maar toch waar.
De die ik over en over moet voelen.
En de beelden die zich blijven herhalen.
Mijn stem die zijn weg niet meer kan vinden.
Het verdriet dat niet te verstoppen is.
Het geluid van de voetstappen snellend op me af.
En de grond die nog harder voelt dan dat hij al was.
De tranen die voor altijd blijven komen.
En de woorden klinken niet.
Het vertrouwen dat nooit meer terug zal komen.
De hulp die weg bleef.
Zachtjes zak ik in mekaar.
En hoop dat het ooit nog goed komt.