Waar de kindjes vandaan komen.
Toen ik nog een jongetje was, waren er kindjes van uiteenlopende herkomst.
Ik kwam uit de afdeling groenten en fruit.
Ik wist het met honderd procent zekerheid, ik kwam uit de rodekool.
Sommige kwamen uit een bloemkool, anderen werden gebracht door de ooievaar, mijn vriendje wist zeker dat hij via een schip was binnengesmokkeld, maar ik; kwam uit een rode kool.
Het heeft tot mijn dertigste geduurd, voor ik een rodekool middendoor durfde snijden, nog heb ik het er moeilijk mee. Ik heb ooit nog geprobeerd om met een rodekool te vrijen, maar zij wees mij af.
Moeder toch, wat heb je mij aangedaan. Het was zij die mij ervan overtuigde dat mijn biologische vader een rode kool was.
Toen ik zeven jaar was kwam ik thuis met dit onwaarschijnlijke verhaal.
“Ma’ke, de kinderen komen uit de buik van hun mama?”
“ Wie heeft je dat nu weer wijsgemaakt jongen?”
“Laurent, die heeft het mij gezegd.”
“Laurent is dat het jongetje met die Hollandse moeder en die Engelse vader,”
“Ja, mama.”
Moeder zuchtte. “Tja, buitenlanders hé. Hoe komt dat ventje daar nu bij. Jij weet toch dat de kinderen uit de rodekool komen.”
“Weet je dat zeker ma, want Laurent’s moeder heeft het hem verteld.”
“Daar geloof ik niets van, die jongen bralt zo maar wat onzin.”
Daarmee was dat hoofdstuk voor moeder afgedaan. Dat dacht zij toch.
De volgende dag werd het een felle woordenwisseling tussen Laurent en mij. Rodekool, moedersbuik, rode kool moedersbuik. Welles, nietes, welles nietes.
Weer begon ik die middag tegen ma te zeuren over mijn herkomst.
“Jongen, hoe kan dat nu, geloof jij nu alles wat Laurent zegt. Denk jij nu dat ik een rits in mijn buik heb die ik kan opentrekken om er kinderen uit te halen.”
“Laurent zegt dat mama’s vanonder een gaatje hebben waar ze uitkomen,” zei ik.
Dat deed de deur dicht. Met rasse passen en tikkende hielen stapte moeder naar de directeur.
“Mijnheer, nu moet u eens horen, Roger komt de onzinnigste beweringen thuis. Hij komt verkondigen dat kinderen uit de buik van de moeder komen.”
De directeur keek haar met een groot vraagteken aan.
“Ik dacht dat ook mevrouw,” Zei de man laconiek.
“Ja, ja, maar mijn zoontje is maar zeven jaar. Hij heeft het gehoord van Laurent en die weet het van zijn moeder. Mijnheer, dat is geen opvoeding. Dat vindt u toch ook niet?”
“Mevrouw, iedereen voed zijn kinderen op zoals hij dat wilt. Daar kan ik niets aan verhelpen.” Zei het schoolhoofd.
“ Wilt u dan op zijn minst tegen Laurent zeggen dat hij er zijn mond over houdt tegen mijn zoon. Mijn opvoeding is heel anders, veel deftiger mijnheer.”
“ Ik zal mijn best doen mevrouw.”
Ik kwam nadien van Laurent niets meer te weten.
Mijn echtgenote Christiane komt uit een gezin van veertien kinderen. Vandaag de dag kom je daar mee in het Guinness- boek toen was dat nog ergens normaal, hoewel ook al uitzonderlijk.
Bij haar ouders werden de kinderen gebracht door de ooievaar.
Het gebeurde dat de arme vogel zelfs twee keer per jaar moest aanvliegen.
Haar moeder beviel telkens thuis, nooit in een kraamkliniek.
Als de weeën begonnen, vlogen de kinderen buiten. Dan zaten zij op de stoep te wachten op hun nieuw broertje of zusje.
Met zijn allen staarden zij vol ongeduld naar de lucht om de ooievaar met zijn vrachtje te zien. Zij hadden geen geluk want telkens kwam hij net van de andere richting.
Die ene keer liep het anders. Christiane had hem gezien.
“Kijk, kijk, ginder komt hij af,” schreeuwde zij tegen de andere kinderen.
En inderdaad in de verte kwam een vogel aanvliegen.
De broertjes en zusjes begonnen te juichen en te wuiven.
Toen de vogel dichterbij kwam bleek het een zwarte kraai te zijn, die dan nog toevallig op hun dak landde.
Klein Christianeke werd lijkbleek.
“Jongens, wat is dat, wij krijgen een zwart zusje,” riep zij en holde naar binnen om het wonder te zien. Zij sloeg de deur van de slaapkamer open om het zwarte kindje te zien. Haar moeder perste zoveel ze kon. Christianeke zag met open mondje toe wanneer de vroedvrouw het hoofdje greep en het kindje haalde… Het was een blank.
Vanaf toen wist zij waar Adam zijn mosterd haalt en de moeders hun kindjes.
Ooievaars zeker? Rodekolen ja, want moeders liegen nooit.
fortuna: | Zaterdag, november 11, 2006 23:02 |
In één keer uitgelezen. Boeiend geschreven verhaal. Liefs |
|
soulsister: | Zaterdag, november 11, 2006 19:33 |
leuk weer liefs |
|
sunset: | Zaterdag, november 11, 2006 18:41 |
*Opgestoken duim* En ik die dacht dat kindjes zomaar gevonden werden. Tenminste, ik dacht dat ik een gevonden voorwerp was ;=). Liefs en nog een fijne verderzetting, sunset |
|
hiljaa: | Zaterdag, november 11, 2006 17:16 |
bloemkolen kan ook hahaha! knufleifs--hiljaa-- |
|
Reiger: | Zaterdag, november 11, 2006 17:02 |
Hoe kostelijk dit verhaal.... Prachtig weer Rovago.... |
|
fran92: | Zaterdag, november 11, 2006 16:17 |
super verhaal weer! liefs fran92 |
|
Windwhisper: | Zaterdag, november 11, 2006 14:40 |
Geweldig dit, was jouw verhaal al gaan zoeken, had het bijna bij ongeluk over het hoofd gezien Roger, maar omdat ik net als jij uit de rode kool kom, eet ik die bijna nooit....en als het dan toch eens moet, dan komt die uit een pot. en die ooievaar tja ook ken ik ze de nu middelbare mensen gebracht met de ooievaar hoor. Fijne dag Roger en liefs Cobie |
|
betty1: | Zaterdag, november 11, 2006 08:54 |
jeetje wat een prachtig verhaal graag gelezen.liefs betty | |
tears for you: | Zaterdag, november 11, 2006 08:17 |
een wondermooi verwhaal echt heel mooi tears |
|
Klaes: | Zaterdag, november 11, 2006 08:14 |
je hebt me overtuigd ik wist ook niet beter*) groet/klaes |
|
going with de wind: | Zaterdag, november 11, 2006 07:50 |
heel mooi ,jouw verhaal ,altijd indrukwekkend lieve |
|
Hilly N: | Zaterdag, november 11, 2006 07:43 |
Mooi verhaal weer. graag gelezen. groet van Hilly |
|
Littledolphin: | Zaterdag, november 11, 2006 05:51 |
een erg mooi verhaal weer, wat je hier met ons deelt, ik las het graag, liefs en een fijne herfst-dag, little | |
mobar: | Zaterdag, november 11, 2006 00:47 |
Een heel verhaal, hier en daar wat absurd, maar toch heel leuk om te lezen. groetjes. |
|
switi lobi: | Zaterdag, november 11, 2006 00:41 |
Wat geniet ik toch van jouw heerlijke levensverhalen... Liefsliefs, dikke kus voor Eliano! switi lobi |
|
appelboom: | Zaterdag, november 11, 2006 00:33 |
Met een glimlach gelezen! =) Liefs appelboom |
|
lonely 1: | Zaterdag, november 11, 2006 00:27 |
zo mooi verteld, heb het weer met veel plezier gelezen; bij ons waren er veel die van de ''kindjesboot'' kwamen, want idd moeders liegen nooit :) liefs, lonely 1 |
|
-MoonFlower-: | Zaterdag, november 11, 2006 00:13 |
Grappig, met veel plezier gelezen. Liefs, | |
M@rcel: | Zaterdag, november 11, 2006 00:11 |
hihi...prachtig verhalend mooi geschreven en graag gelezen Slaap lekker M@rcel ps..tanks voor de foto die je mij gestuurt had |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 11 november 2006 | ||
Thema's: |