Papa,
Ik hoor je nog steeds
op elk klein moment,
bij elke grote traan
omdat jij er niet meer bent.
Ik voel je nog steeds
in mijn hoofd en in mijn hart,
één grote kille leegte,
zo oneindig en zo zwart.
Ik roep je nog steeds
als het even niet meer gaat,
maar nooit krijg ik antwoord
daarvoor is het al te laat.
Ik mis je nog steeds,
had de dood dat maar verstaan,
dat het nog véél te vroeg was
om je toen al te laten gaan.
Ik moest je nog leren kennen,
na zoveel verloren jaren.
'K had die herinnering zo hard nodig
om ze voor altijd te bewaren.
Maar nu is er helemaal niets
en rest me alleen nog maar de pijn
en de grote vraag 'waarom'
het nu toch zo moest zijn...
Van je dochter
Stefanie