ik huil diep van binne zonder dat een mens het ziet,
doe me stoer voor en doe net of k dagelijks geniet...
wil het schreeuwen van de daken dat ik me rot voel,
maar beter laat ik het zo en hou me hoofd koel..
eindelijk me hartje echt gestolen op dit moment,
het is net of ik hem en hij mij veel langer kent...
ik voel me op me gemak bij hem dus dat kan het niet zijn,
maar waarom voel ik me dan zo rot, ellendig en klein..
niemand ziet me huilen en in de nacht ontwaken van verdriet,
niemand,niemand die dat ook maar ziet...
waarom vertel me waarom dat ik me zo voel,
ook ik heb net als ieder mens een een leven en een doel..
ik wil zo graag een normaal leven met me kind,
een leven dat me boeid en dat me zint...
me meissie zijn er voor me dag en nacht,
die behandelen me zoals ik hun behandel met liefde zo zacht...
maar toch mis ik iets in dit leven,
iets wat me vriendinnen me niet kunnen geven..
ik weet niet wat ik hiermee aan moet en dat doet me pijn,
want ik wil een goede moeder,vriendin en minnaar zijn..
veel liefs claudia