Stilte en Witte Kamers
(antidepressivum)
Ik neem dit om me gelukkig te voelen
Ik neem dit om één te zijn
Met een slok
Slik ik het naar binnen
Wit, korrelig, sterielheid
Alles liever dan de pijn
Met een zoute nasmaak
Wordt er op den duur
een filter over mijn ogen getrokken
Een doorzichtige muur
Voor de indrukken van buitenaf
Ik sta hier, buiten
Om niets meer te voelen
Een onzichtbaar schild
Een uitgehongerd karkas
Maar soms in mijn dromen
Wil ik je aanraken
Als ik mijn handen naar voren reik
Met mijn tong
Wil ik het zout van je lichaam proeven
Mezelf verbranden
Als ik je kan vinden
In deze nevelige schijn
En in de verte
In de mist
Hoor ik de stampende laarzen
Een generatie van verslaafden
Marcherend in een rij
Lege witte gelaten
Zwarte gaten
waar hun ogen en monden behoren te zijn
We voelen niets
En willen niets voelen
Want de pijn om van iemand te houden
Is te groot om sterk te zijn
Dus wikkelen we ons
In een grote witte deken
Een warm harnas
Steriel en bevrijd
Stilte en witte kamers
Dit is wat we onderdrukken:
Pijn en verdriet
De angst voor kwetsbaarheid
Een lichaam zonder huid
Bang om elkaar nog langer aan te raken
Jouw hand, jouw lippen
De belofte
Tussen een lege gestalte en zijn gezichtloze bruid
Dus ik slik, ik slik
Alles om niets te voelen
Alles om niets te voelen
Beter dan de pijn
Ik slik, ik slik
Om de angst
En je gezicht eeuwig te vergeten
Ik slik dit weer om één te zijn…