linda en Peter hebben besloten een wandeling te maken
en niet zomaar een wandeling
nee ze gaan naar het Krepkesbos.
Ook al was hun dat ten strengste verboden door Mams en oma.
Want er gingen de wildste verhalen ten ronde over het Krepkesbos, eenmaal in het bos aangekomen is er geen uitweg meer.
Maar toch wilden en zouden Linda en Peter de uitdaging aangaan.
Nadat ze hun tasjes hadden gevuld met wat appels en pakjes drinken, vertrokken ze vol plezier en moed.
Moeten we dit wel doen vraagt Linda aan Peter.
Ach zegt Peter...die verhalen zijn allemaal grote mensen sprookjes, en misschien komen we wel onbekende dieren tegen ofzo.
Toch voelde Linda zich er niet helemaal lekker bij.
Na een stevige wandeling over een zandpad zagen ze in de verte al het krepkesbos....er hing een dikke mist omheen.
Ook Peter slikte nu eventjes, maar hield zich groot tegenover Linda, die ineens al haar onzekerheid was kwijtgeraakt.
Kijk Peter daar is het...wauw wat ziet het er mooi uit zegt Linda.
En Linda maakte een sprint richting het bos.
Eenmaal aangekomen kwam ze tot de ontdekking dat er helemaal geen ingang te bekennen is.
Peter? Hoe komen we hier naar binnen dan?
gewoon dwars door het bos heen gaan bedacht Peter.
Tot Peter plots een bordje zag staan een paar meter verder op.
Nieuwsgierig en hand in hand liepen ze naar het bordje, waar de volgende tekst op stond.
"Wanneer gij het Krepkesbos betreed bedenk u dan dat u eigendom word van het bos"
Nou Peter zegt Linda..we gaan maar weer eens op huis aan dacht ik zo.
Straks zijn de verhalen van de grote mensen in het dorop wel echt waar.
Nee zegt Peter, we zijn nu al zover gekomen en dit bord is vast door de grote mensen hier neergezet om kinderen als ons bang proberen te maken.
Ga dus mooi niet terug.
En zo stapten ze dus over het hek heen het Krepkesbos in.
Na een klein kwartiertje dwars door het bos te zijn gelopen kwamen ze op een weggetje terecht.
In het bos was het onaagenaam stil.
En er hing een vreemde zoete geur.
Laten we wat gaan eten Linda zegt Peter.
En samen zaten ze daar te genieten van hun appel.
**Heb dit verhaal ooit eens geschreven toen ik heel wat jaren jonger was, misschien vinden jullie het leuk als ik nu het vervolg eens probeer te maken?**