Ooit druk ik doorheen de pijn die nu mijn leegte vult,
wanneer mijn hoop gezonken is,
ik de weg niet meer zie.
Elke stap in mijn leven is als een doorn,
ligt mijn weg bezaaid met prikkeldraad.
Een omheining houdt me tegen,
gevangen in mijn eigen gevoel.
I wish you where here,
comming to take me away.
The loneliness in my hart is killing me.
Please don't let me suffer so long.
Soms is er een lichtje dat opflakkert,
een vlammetje dat hoop geeft.
Maar de wind maakt het haar moeilijk
en bezorgd haar..... de duisternis.
Vergeef me mijn woorden, misschien zei ik het niet,
vergeef me mijn daden, misschien deed ik het niet.
Maar als mijn woorden en daden verkeerd waren....
dan verdien ik deze weg die ik bewandel.