Jij liet mij vallen maar ook opstaan..
Als het even tegen zat dan zei jij kom op er tegen aan..
En ging het dan weer goed dan liet jij mij alleen..
Dan liet je me weer vallen als een baksteen..
Waaraan heb ik deze pijn allemaal verdiend..??
Voor mij was je toch de ware jij was mijn vriend..
Ik zag je fouten niet in en nou wil ik ze nog niet zien..
Jij weet net zo goed als ik dat ik dit niet verdien!
Jij belde en ik stond voor je klaar..
Ik stond altijd achter je ook al bracht je me in gevaar..
Je was in het begin zo lief ik werd op handen gedragen..
Maar waarom is dat allemaal veranderd mag ik dat vragen?
Ik zeg niet dat jij altijd zo was dat zeker niet..
In al die tijd heb je me gelukkig gemaakt ook al had ik verdriet..
Ik was alles voor jou maar jij ook voor mij..
Maar waarom zo in eens laat jij het dan hier bij..?
Ik kan geen hoogte van je krijgen en ik wil weten wat er is ..?
Waarom kan jij niet normaal doen terwijl je weet dat ik je mis..
Misschien is het voor jou zo makkelijk en heb jij geen verdriet..
Maar dat wil niet zeggen dat ik zo makkelijk ben want zo snel vergeten kan ik je niet..
Jij was mijn schaduw en zonder jou wou ik niet leven..
Ik hoop dat ik het kan maar je moet weten dat ik altijd nog om je zal geven..