Universum, heelal en ruimte willen zoveel zeggen als een ledig vacuüm
Gevuld met bezielde en vooral onbezielde materie, maar van waar in hemelsnaam komt die scheiding tussen zijn en niet-zijn? Hoe kan per definitie iets bezield of onbezield wezen? Hoe kan zowel het bezielde als het onbezielde ontelbaar veel diverse verschijningsvormen vervullen? Hoe kan het steeds logische structuren en tegenstellende inwerkende en in evenwichthoudende regelmaten bevatten?
Tegenstelling en onderlinge spanning geven een harmonieuze wereld samengesteld uit orde, en waar orde niet is is chaos, chaos die orde mogelijk maakt zich te handhaven en opnieuw orde te vormen uit chaos.
Waar ergens zit hier het doel, de essentie van het leven verhuld?
Is het leven, en de logica, en de harmonieuze en in standhoudende tegenstellingen allemaal een zuiver gevolg van puur toeval?
Is deze prachtige realiteit geen vorm van zuivere rede?
Een zuivere rede die een voorstelling met minder zuivere redelijkheid bevat,
Waaronder onder andere wij als mens toebehoren.
Maar daar de zuivere rede een wereld van zelfinstandhoudende tegenstellingen herbergt, moet het volmaakte het onvolmaakte als antagonist hebben.
Een volmaakt iets heeft geen recht op bestaan als er niets onvolmaakt is want het is door de tweedracht dat we het ene kunnen categoriseren als zus en het andere als zo.
Dus het volmaakte heeft nood aan het onvolmaakte,en omgekeerd heeft het onvolmaakte nood aan het volmaakte.
Dus wij leven in een wereld van zowel orde als chaos, rationaliteit en irrationaliteit, maar het is net door het ene dat het andere bestaat.
En waar tweedracht eerst heerste kan men nu het rijk van de Eenheid vinden