Ook nu doe ik weer moeilijk
Ben ik bang; straks raak ik iemand kwijt
Als vriendin ben ik zo lastig
Zodat men mij soms liever mijdt
Af en toe ben ik een echte trut
Daar verontschuldig ik me dan ook voor
Het komt gewoon doordat ik vaak het gevoel heb
Dat ik niet echt bij de groep zelf hoor
En dat gevoel, waar komt dat vanaf
Ja, zelf weet ik het wel
Mijn verlangen naar het ideaalbeeld
Gespiegeld op mezelf
Maar dan nog, heb ik het recht niet
Om telkens zo moeilijk te doen
En moet ik telkens sorry zeggen
Om te voorkomen dat ik me met het duivelse verzoen
Soms is het net alsof ik een hekel heb
Aan alles en iedereen
En persoonlijk zeg ik, als ik een tip mag geven;
Laat me dan gerust alleen
Als ik zo lullig doe, zoek ik vrede
Maar vind deze niet in mezelf
Waardoor ik als maar gestrester word
Ik zit niet echt goed in mijn vel
Mijn reacties vaak wat overdreven
Door een enkeling al gezien
Maar heb hoop; alles kan veranderen
Zelfs in de goede richting, misschien