De dag waarop ik gewacht heb is aangebroken,
De dag waarover ik met veel mensen wel eens heb gesproken.
De dag dat ik van deze wereld weg zou zijn,
Weg want ik heb al zoveel moeten verdragen, zoveel pijn.
Ik zie het mes liggen in mijn eigen handen,
Met in mijn hoofd het besef dat als het mislukt ik in het ziekenhuis ga belanden.
Ik zit met zoveel twijfels in mijn hoofd,
Wat zal er gebeuren nadat het licht voor mij dooft?
De problemen op deze wereld, ik kan ze niet meer aanhoren,
En niemand ook, niemand, die mij kan zeggen waarom ik ben geboren.
Ik wil niet meer hoeven nadenken over die domme problemen,
Maar in mijn achterhoofd: niemand zal ze ooit kunnen wegnemen.
Aan de andere kant, wat doe je je familie aan,
Heb ik daarbij ooit al eens bij stilgestaan?
Als die zich nooit om mij bekommeren, waarom nu dan wel?
Mijn hersenen draaien op volle toeren, ze denken nu zo snel.
Ook denk ik aan dat lieve meisje die in ieder geval zegt dat ze om me geeft,
Dat lieve mooie meisje, waar ik ook zoveel moois mee heb beleefd
Mijn hart komt weer op rust en denk weer aan toen
En ik een besluit neem het uiteindelijk maar niet te doen=)