Elke keer weer iets,
je wild een stalift,
je krijgt het,
en gebruikt het niet,
nu wil je weer wat nieuws,
elke keer iets,
zodat het jou beter af zal gaan,
ondertussen bedenk je niet,
dat er hier in dit huis,
nog mensen wonen,
die iets anders willen dan jij,
elke keer dan gaat eindelijk goed,
en dan kom jij weer,
met je ''goede'' idee,
je maakt mij leven zo kapot,
met al die nieuwe snufjes rond het huis,
waardoor volgens jou alles beter is hier thuis,
besef je je nooit dat je het wel over mijn moeder hebt?
je over haar hoofd praat wat er gebeuren moet?
ook al is ze ziek,
dat wil nog niet zeggen dat ze achterlijk is!
Wanneer zie je het een keer in?
dat niet alles kan gaan zoals jij het wil,
dat je mijn moeder verwaarloosd,
en denkt dat je alles weet?
Het moet een keer afgelopen zijn,
denk is een keer niet aan jezelf,
maar aan mij,pappa,mijn zus,en mijn moeder!