De neerwaardse spiraal,
kennen we die niet allemaal?
Als je kampt met grote narigheid,
dan komt alles tegelijk, altijd.
Sinds mijn man, na 20 jaar, onverwacht zei
"woor mij is ons huwelijk voorbij"
en hij al snel een ander gezin had,
is voor mij die neerwaardse spiraal gestart.

Ik stond al niet bruisend in het leven,
want na enkele ongevallen is er wat narigheid overgebleven,
maar als ik niet te veel eisen aan het leven stel
dan overleef ik de dagelijkse plichten nog wel.
Het leven is alleen enorm zwaar
en niemand begrijpt dat, dat is naar.
Toch heb ik op mijn manier nog plezier,
maar voor anderen biedt dat weinig vertier .....

Sinds die mededeling zijn er 3 maanden voorbij,
het lijkt al een eeuwigheid voor mij.
Mijn man is weg, maar ook 1 dochter ging uit huis,
alleen de jongste dochter en de hond is nog thuis.
Mijn oudste dochter is in die tijd verkracht,
twee keer, in dezelfde nacht.
Bij mijn enige vriendin is kanker geconstateerd
waaraan ze inmiddels is geopereerd.

Ikzelf heb opeens een superslecht gebit
waardoor ik 2 x per week bij de tandarts zit
en als ik voor een zenuwbehandeling moet
dan ben ik zo vol stress dat de verdoving het niet doet.
Ondertussen dient het volgende probleem zich aan
waarvoor ik naar de huisarts moet gaan,
maar deze roept: "dat heb ik nog nooit gezien,
je moet het aan een gynaecoloog laten zien."

Ik heb namelijk 18 en 15 jaar geleden
dochters gebaard via keizersneden,
maar steeds ging de wond een beetje ontsteken
en dit keer was ze deels uiteen geweken.
Ook de gynaecoloog was zeer ontdaan,
want zo'n gat in je buik mág niet ontstaan.
Ze spraken allebei over een fistelgang
die daar al is zo'n 15 jaren lang.

De gynaecoloog heeft het nog nooit gezien,
maar de chirurg wel misschien?
Zo word ik maar weer doorverwezen,
zoekend naar iemand die het kan genezen.
Dit is in grote lijnen wat ik bedoel
met het neerwaardse-spiraal-gevoel
en weet je wat ik hiervan het meeste haat?
De angst voor wat er nog komen gaat ...............