Waar het land stopt land te zijn
Zijn de kusten bij het strand
Waar wij altijd liepen
Langzaam schuivend door het zand
Waar de schelpen blijven liggen
En de zon altijd blijft schijnen
Waar de golven breken
En heel langzaam verdwijnen
Waar het land lijkt te spreken
En de zee lijkt te versmelten met het zand
Keken wij naar de zonsondergang
Samen, hand in hand
Je vertelde over vroeger
Over wat je hebt gedaan
Over je schuldgevoel
En je ongekende spijt daaraan
Je wist dat je niet lang had
Het klokje tikt immers door
Toch vertelde je mij al je geheimen
Zachtjes fluisterend in mijn oor
Nu struin in hier alleen
Bij de kusten en het strand
Bij de zee waar wij eens liepen
Samen, hand in hand
Ik vertel je nu ook mijn geheimen
Gewoon, tegen de zee
Maar ik weet dat jij mij horen kan
En de golven nemen mijn woorden mee