Het is uit tussen haar en haar vriend
Heftig en lang, kort en krachtig
Hup, over en uit, schluss gemacht, klaar
Het was de moeite niet meer waard
De vriend ken ik ook, hij is een vriend
Door wederzijdse vrienden met elkaar verbonden
Dat blijft zo tot het eind
Daarbij, elke dag in zijn klas
Mentale gesteldheden zijn niet zo hoog
Maar waanbeelden spelen parten
Moet ze zulke dingen nu denken?
Men is helemaal niet boos op haar
Grienen, huilen, janken, tranen verstortend
Gaat ze steeds meer in een hoekje zitten
Grom, als je een arm om haar heen slaat
'Ga haar nou toch troosten, ze is jouw vriendin'
Zie je, ze wil helemaal niets van me
Zelfs haar familie voldoet nu niet
Zorgen om haar, ongewild
Zachtjes wil ze dat je alleen naast je zit
Troosten is nooit mijn sterkste kant geweest
Toch, men ziet het als mijn plicht
Tamelijk frustrerend, waarom ik nou weer
'Toe nou, zelfs al luister je alleen maar'
Rot toch op allemaal
Reden voor verdriet is er genoeg
Raar dat dat per se opgelost moet worden
Ridiculiserende wereld
En waarom ik? Beste vriendinnen?
Echt, ooit misschien, maar nu niet meer
Even de schijn ophouden?
Eng, die maatschappelijke druk
Breken is alleen weggelegd voor geliefden?
Boos maakt me dat, waarom vrienden niet?
Bluh, ik word echt gek van haar
Bovendien irriteert ze me mateloos
Dit is dus precies wat ik niet kan zeggen
Dus niet aan haar, maar zeker niet aan vrienden
Drammerig zijn ze, verwachtingen stellen ze
Daarom maar zo, want ik niet aan verwachtingen voldoen? Ik haat ze, maar je zal mij niet op niet-maatschappelijke gewenste dingen betrappen.