Wie zal me missen?
Verdrietig kijk ik om me heen,
eenzaam en alleen,
zilte tranen en innerlijke pijn,
ik wil niet langer meer op deze aarde zijn.
Niemand weet wat ik voel,
mijn leven is er één zonder doel,
wie zal me missen als ik niet meer leef,
verwijten krijg ik toch als ik het opgeef.
Maar zij moeten niet leven met mijn verdriet,
zij kennen mij totaal niet,
het aardse is voor mij de hel,
de hemel is voor mij van geen tel.
Laat me maar gaan,
jullie moeten verstaan,
dat ik nu niet meer verder kan,
ik ben een zeer ongelukkige man.
Dit schrijf ik met mijn eigen bloed,
het leven is voor mij niet goed,
waar is de fijne tijd van weleer,
waarom neemt mijn zielige leven geen ommekeer?
eenzaam en alleen,
zilte tranen en innerlijke pijn,
ik wil niet langer meer op deze aarde zijn.
Niemand weet wat ik voel,
mijn leven is er één zonder doel,
wie zal me missen als ik niet meer leef,
verwijten krijg ik toch als ik het opgeef.
Maar zij moeten niet leven met mijn verdriet,
zij kennen mij totaal niet,
het aardse is voor mij de hel,
de hemel is voor mij van geen tel.
Laat me maar gaan,
jullie moeten verstaan,
dat ik nu niet meer verder kan,
ik ben een zeer ongelukkige man.
Dit schrijf ik met mijn eigen bloed,
het leven is voor mij niet goed,
waar is de fijne tijd van weleer,
waarom neemt mijn zielige leven geen ommekeer?
Reacties op dit gedicht
| yellow: | Zaterdag, maart 03, 2007 15:00 |
| Is dat ook een fictie-gedicht. Je kinderen zullen je zeker verwijten hoor.... Zoals jij ook doet met sommige personen. begrijp je.... |
|
| fortuna: | Donderdag, februari 15, 2007 22:02 |
| zware woorden, Poetry. eens was het beter, zei je. Ik zou de reakties hieronder goed lezen en het nog eens overdenken. Soms heeft het leven geen zin, maar vragende hulpbehoevenden krijgen wat ze nodig hebben, dus ik zou zeggen, ga erachter aan, er is altijd een lichtpuntje achter zwarte denkbeelden. Liefs en sterkte. |
|
| sunset: | Donderdag, februari 15, 2007 11:52 |
| Als je het leven niet levenswaard vindt, echt levensmoe bent, ja, dan rest je niets dan inderdaad eruit te stappen. En wie ben ik om je dan te weerhouden. Ik kan alleen zeggen dat leven niet gemakkelijker is dan sterven. maar wel zoveel mooier. Liefs, sunset |
|
| MirjamA: | Donderdag, februari 15, 2007 01:20 |
| Zeer herkenbaar..veel gevoelens die denk ik veel personen (inclusief ik) hebben, maar weinig die ze durven te verwoorden. Realiseer je je dat je je eerste stap al hebt gezet door naar buiten te treden? Hou je hoofd hoog en probeer te streven naar hetgeen wat je nu niet mist. En ook al voel je je alleen ik denk dat jij meer liefde ontvangt dan je nu denkt. Sterkte | |
| Windwhisper: | Donderdag, februari 15, 2007 00:51 |
| Omdat je niet van jezelf houdt, had je zeker niet verwacht dat ik je dat zou zeggen, want weet je niemand anders dan jijzelf is verantwoordelijk voor je eigen innerlijke geluk, er zijn instanties waar je aan kunt kloppen als je problemen hebt en daar kan men je helpen of door verwijzen, als je leert je zelf te respecteren doe je dat jezelf niet aan, Zo denk ik er over. Sterkte liefs Cobie |
|
| tulpje: | Donderdag, februari 15, 2007 00:50 |
herkenbaar..... maar vechten en knokken zal het worden als je verder wilt leven stop met die gedachtens dood willen hoe moeilijk ook stapje voor stapje zal het weer goed komen echt waar een wil is is een weg en ja er zullen vele je missen dus stop hiermee en geniet van de mooie dingen en moment ook al zijn ze zo klein spreek uit ervaring |
|
Over dit gedicht
| Auteur: MG Poetry | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 15 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||