Er was eens een meisje,
dat zich verstopte achter een struik.
Ze vond zichzelf lelijk,
en ze zei 'ik heb een te dikke buik'.
Altijd was ze zich aan het verschuilen,
kwam bijna nooit van haar kamer af.
Maar op één dag was dat verandert,
het was alsof ze zich overgaf.
Ze was nog altijd onzeker,
maar naar buiten toe ging ze nu wel.
Steeds beter kon ze zichzelf accepteren,
en leerde veel goede dingen over haarzelf.
Ze leerde bijvoorbeeld,
dat ware schoonheid van binnen zit.
En dat er genoeg mensen zijn die je aardig vinden,
om wie je bent en niet om je uiterlijk,dat is bullshit.
Uiteindelijk ging ze écht van zichzelf houden,
en was een groot voorbeeld voor andere mensen.
Eindelijk was zei gelukkig met haar leven,
geen tranen meer en ook geen wensen..
..nou één dan,
dat iedere blij is met zichzelf,
want ieder mens is uniek.