In gevecht
Ik staar naar het volle bord
de obsessie gaat in discussie
minuten strijken voorbij
en innerlijk heerst er een ruzie
Een storm in mijn hoofd
legt een einde op het gevecht
ik voel me volledig verdoofd
op eten heb ik toch geen recht?
Nadien is er de schuld
ik heb opnieuw gefaald
heel mijn lichaam brult
en ik voel mij verdwaald.
Het behouden van de slanke lijn
blijft steeds een belangrijk punt
ik voel me onwaardig klein
en heb het op mijn lichaam gemunt
Ik vraag mezelf steeds af
Wanneer stopt dit gevecht,
en kan ik leven zonder straf?
Gelukkig zijn, echt oprecht.
Hanne Henkens
23-02-07