26 Februari 2007
ik bekijk de contouren van je gezicht
zo mooi en welgevormd geschonken
rijd je daar, mijn schone prins
het witte paard verlicht je stappen
op je weg naar het zonnekind
ze schatert en lacht naar de zon en mij
wetend dat haar niets zal gebeuren
wordt ineens haar ziel genomen
blijft zij achter als een leeg omhulsel
haar laatste adem weggestolen
wij twee bleven samen achter
en de herinneringen van een goede tijd
toen het kwaad nog niet regeerde
ruud vervaart: | Vrijdag, maart 02, 2007 02:20 |
mooi geschreven :) | |
Frans Vlinderman: | Donderdag, maart 01, 2007 00:02 |
Die titel, daar heb ik het niet echt mee, waar is het onderwerp als het iets verlichtte? En als er geen onderwerp is, moet het dan niet verlichte zijn? De verwarring blijft. De rest van het gedicht vind ik dan weer helder neergezet, alhoewel, misschien net iets te helder... groetjes, Frans V. |
|
Tatjana De Casparis: | Woensdag, februari 28, 2007 13:32 |
Ontroerend gedicht | |
Tatjana De Casparis: | Woensdag, februari 28, 2007 13:31 |
Auteur: Lianne van Kesteren | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 27 februari 2007 | ||
Thema's: |