Winter in m'n hart, overmand door pijn en smart.
Met mezelf in de knoop, geen sprankeltje hoop.
Verlangend naar een nieuwe start, niettemin zielig verward.
Toen ik jou leerde kennen was het verschrikkelijk wennen.
Je bracht de lente bij me binnen,
'k was geraakt tot in het diepste van m'n zinnen.
Je beantwoorde aan alles wat ik zo graag wou,
kortom, een fantastische vrouw.
Toch werd ik even-heel even-ontzettend stil,
blinde paniek om het leeftijdsverschil.
Ik kan alleen bang afwachten,ik krijg je niet
uit m'n gedachten.
Wellicht ben ik te rationeel,ja,zelfs veel te veel;
maar tijdens één van die onbezonnen dagen wil ik het er best op wagen.
De tocht naar m'n hart zal niet over rozen gaan,al kan je er van op aan:
de deur staat op een kier want jij verdient een plaatsje ,hier.
Ik wil je wel om veel geduld vragen, 'k heb nog een zware last te dragen. Weet je, ik kom er wel doorheen.
Zeker met jouw hulp, dat zeg ik je meteen.
Ik sta wat defensief maar 'k vind je echt lief.
Toen je me zei wat je voor me voelde hoopte ik echt dat je dat bedoelde.
Durf je er voor gaan,laat dan over het volgende geen twijfel bestaan :
het laatste wat ik wil is met je gevoelens spelen, integendeel, ik wil ze delen.
Ik wil met jou een mooie tijd beleven, 'k heb zoveel liefde te geven,misschien wel voor een heel leven...