Ik leef nu 4 maanden in eenzaamheid,
maar het lijkt al wel een eeuwigheid.
Toch moet ik leren met die eenzaamheid om te gaan
omdat er nooit meer iemand aan mijn zij zal staan.
Beide dochters hebben 'de ware' gevonden
en laten mij alleen met mijn bloedende wonden.
Toch is er één die mij niet verlaat
en tijdens een huilbui direkt bij mij staat:
dat is mijn allerliefste trouwe hond,
met háár heb ik een levenslang verbond.
Echte vervanging is het natuurlijk niet,
maar ze steunt me wel in mijn verdriet.
Dus toen iemand mij een pup wilde geven
twijfelde ik slechts héél even,
maar toen ik die naar liefde hunkerende ogen zag
ging ik vrijwel meteen overstag.
Nu heb ik het natuurlijk razend druk,
maar het beestje brengt ook veel geluk.
Mijn 'oude' hond leert langzaam te delen,
toch is ze blij dat ze wat vaker en wilder kan spelen.
Het is natuurlijk wel een beestenboel,
maar het geeft mij toch een 'geliefd-gevoel'.
Al is het niet met een partner te vergelijken,
toch helpt het me moediger naar de toekomst te kijken.