Spijt overstroomt als een stille
maar doordravende rivier.
Het zal nooit meer houden van heten
maar het verorberen van
uitgekotste gevoelens.
Ik hoop alleen maar dat je het
niet uit medelijden doet.
Het verlangen om te kunnen leven
als een sterke boom
waar jij onder kunt schuilen,
als een rivier waar je uit kunt drinken
en de zon te zijn die je tranen droogt.
Je handen zijn te glad
om normaal vast te kunnen houden,
je hart te doorbloed
om te kunnen zien wat er in leeft,
je ogen stromen te vaak over
om het te kunnen zien als je lacht,
je lichaam ten overvloede gevult
met stille littekens, met een eigen verhaal,
en zelfs zoals je nu bent
geef ik nog om je,
eindeloos veel, ik probeer te luisteren!