Wees niet bang
Wees niet bang voor de nacht
Vrees niet die lange ijle uren
Weet dat ik uit al mijn macht
Uit de verte naar je zal turen
Wees niet bang voor mensenogen
Die kille, afkeurende pupillen
Besef dat ik vol mededogen
Mezelf naast je zou willen
Ook na die allerkoudste naald
Die flashing zucht naar trip
Die in je afgebonden ader daalt
Hou ik je stiekem in mijn grip
Wees niet bang, het tij zal keren
Vrees niet, ik laat je niet gaan
Ik mocht zó veel van jou leren
Jouw naam blijft altijd voortbestaan!
Douwe
remie: | Donderdag, maart 22, 2007 07:03 |
mijn toetsenbord is versleten en het is nog vroeg. wwn moet een zijn...liefs remie | |
remie: | Donderdag, maart 22, 2007 07:02 |
wwn pracht steungedicht douwe...liefs remie | |
MizzTeaQ: | Woensdag, maart 21, 2007 21:04 |
Een pracht Douwe, het gevoel de emotie welke jij hier delend neerzet... Liefs, |
|
frou-frou: | Woensdag, maart 21, 2007 20:00 |
lief gedichtje, zo is er op die smalle grens van zijn en niet zijn, toch nog leven na de dood | |
micina: | Woensdag, maart 21, 2007 13:23 |
Heel mooi! Met bewondering gelezen. Liefs micina |
|
-MoonFlower-: | Dinsdag, maart 20, 2007 22:43 |
Prachtig... Ik ben er stil van. Wat ontzettend lief geschreven. Sterkte! Liefs, |
|
Auteur: Douwe | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 20 maart 2007 | ||
Thema's: |