Perfect

Ik jaag door het leven heen
met een enorme onrust in mijn hoofd.
Het moet altijd perfect zijn
ik leg de lat altijd te hoog.

Mijn hoofd vol met idealen
En van binnen wil ik iemand zijn
die ik nooit zou kunnen zijn.

Wanneer ben ik tevreden?
Wanneer is het genoeg?
Wanneer kan ik eens rusten van dit eindeloze gevecht
naar perfectheid?

Wanneer kan ik accepteren
en tevreden zijn met wie ik ben?
Tevreden zijn met mezelf en het prima vinden zoals ik ben.

Ik kom mezelf dagelijks tegen,
dan loop ik weer tegen die muur aan.
Dan wil ik weer het uiterste uit mezelf halen
en ga ik te ver over mijn grenzen heen en als ik niet uitkijk stort ik in.

Niemand is perfect
en je kunt ook niet alles perfect doen en zeggen
Ieder mens maakt fouten
en er is niemand die je dat kwalijk neemt.

Maar waarom is het dan toch zo moeilijk
om mezelf te accepteren en waarderen?
Regelmatig heb ik er verdriet om,
ik wil ik zijn
en laten zien wie ik werkelijk ben!