Het was mijn eigen beslissing en toch doet het verdomme zo’n pijn!
Als ik alleen al denk aan liggen in je armen,
Voel ik mijn hart plots verwarmen.
Alsof het morgen opnieuw zo kan zijn.

Stond de wereld nu maar eens even stil,
Mensen lachen, maar meedoen met hen is allesbalve wat ik wil.

Ik wil huilen!
Schreeuwen dat ik je zo ontzettend mis!
Waarom heb ik dit nu toch gedaan?

Ik weet dat we gewoon vrienden waren.
Vrienden voor een jaar toch lijken het vele jaren.

Het doet me toch zoveel pijn!
Waarom moest ik nu meer beginnen voelen?
Ik wil je niet kussen, gewoon maar door je haren woelen.
Gewoon maar...bij je zijn.

Ik wou niet in jouw plaats kiezen,
Maar ik moest je nu gewoon verliezen.

Ik roep je in mijn droom.
Wil je weer tot leven brengen!
Ik kan zo moeilijk zonder je!

Maar mijn hart behoort al aan een ander.
Verboden voor ons liefde te geven aan elkander.

Dit weekend al gelachen met hem en zelfs weer geluk gekend.
Een leven zonder jou is er wel,
Alleen dat hartverscheurende gemis verdwijnt niet zo snel.
Misschien raak ik wel ooit aan dat missen gewend?

Je leven zal nu al weer zoals vroeger verdergaan,
Dus voor mij ook geen nut om hier te blijven stilstaan.

Ik hou zo van die treinen.
Ze brengen me mijn grote liefde
En twee keer ook mijn “grote” vriend!

Soms denk ik aan je met een grote lach,
Zoals de eerste keer in mijn leven dat ik je zag.

Ik zie je daar nog staan met die gsm in je hand,
Mij vertellend dat je achter me stond.
Och, en die mooie glimlach op je mond.
Ik waande me zelfs even in dromeland.

Maar dromen zijn vaak bedrog, zoals ook de deze,
Dromen in je leven, die mogen er vaak niet wezen.

Ooit zal ik kunnen lachen als ik je in mijn herinnering zie.
Zal ik blij zijn dat je er ooit was voor mij.
Zal ik gewoon blij zijn dat onze wegen mochten kruisen.

Maar nu wil ik nog naar je toe rennen, je knuffelen, met je lachen en met je huilen.
Me laten meenemen in je hart en me daar stilletjes verschuilen...